چکیده

فراوانی بیش از حد باکتری در بستر زخم‌های مزمن نقش تعیین‌کننده‌ای در میزان بهبود آن‌‌ها دارد.

یکی از راه‌های کاهش بار زیستی در زخم، دبریدمان با جراحی و بهینه‌سازی زخم برای تجویز روش‌‌های درمانی دیگر مانند وکیوم تراپی(NPWT) است.

مطالعه آزمایشی برای ارزیابی اثربخشی آماده‌سازی بستر زخم برای یک الگوریتم استاندارد (دبریدمان جراحی به همراه NPWT) در مقابل الگوریتمی که از دبریدمان جراحی به همراه درمان زخم با فشار منفی با شستشوی زخم (NPWTi) استفاده می‌کند، انجام شده‌است.

روش اجرایی و ارزیابی

13 بیمار که مجموعا دارای 16 زخم در ناحیه پا و ساق پا بودند جهت دبیردمان شارپ به اتاق جراحی منقل شدند و زخم آن ها جهت انجام وکیوم تراپی آماده سازی گردید.بیماران به دو دسته تقسیم شدند. دسته اول بیمارانی بودند که به روش سنتی پانسمان وکیوم تراپی یا اصطلاحا NPWT برای آن ها انجام شد.دسته دوم بیمارانی بودند که به روش نوین یعنی استفاده از پانسمان وکیوم تراپی به همراه شست و شوی زخم حین درمان یا اصطلاحا NPWTi برای آن ها انجام شد.هر دو گروه به مدت 1 هفته تحت درمان به روش NPWT و NPWTi قرار گرفنتد. قابل ذکر است که برای هر دو گروه کشت میکروبی در مراحل قبل از دیردمان، بعد از دبیردمان و پس از اتمام پانسمان وکیوم تراپی انجام گردید.

نتایج

پس از دبیردمان و پس از 7 روز از فرایند درمان ،میانگین کاهش مطلق باکتری در گروه NPWTi برابر با 10600000 در هر گرم بافت بود در حالی که میانگین افزایش مطلق باکتری در گروه NPWT برابر با 28700000 در هر گرم بافت بود.بنابراین از نظر آماری کاهش معنا داری در بار میکروبی در زخم های درمان شده به وسیله NPWTi وجود داشت.

جمع بندی

مدتهاست که مشخص شده NPWT تاثیر زیادی در کاهش بار میکروبی ندارد. همچنین مطالعات دیگر نشان داده‌است که دبریدمان به تنهایی بار میکروبی زخم را بیش از 1 Log کاهش نمی دهد. زخم های درمان شده با NPWTi کاهش آماری معنی داری در بار میکروبی داشتند، در حالی که زخم های درمان شده با NPWT در طی 7 روز افزایش بار زیستی داشتند.